Cece en Debbie vertellen over hun zwangerschap en hoe ze een gezin hebben gesticht met behulp van een donor.

We ontmoeten Debbie en Cece voor het eerst in hun huis in Amsterdam, terwijl ze het ontbijt klaarmaken en hun dochter Tayen vrolijk op en neer zit te wippen in haar Bugaboo Giraffe stoel. 

Ze wilden altijd al graag kinderen, maar doordat ze een stel van hetzelfde geslacht zijn, werd het een onverwachte reis naar het ouderschap. Een reis die hen ertoe bracht een vriend te vragen om hun spermadonor te worden. Debbie legt uit dat dit vooral voor haar een onverwachte manier was om moeder te worden.

Debbie, brand director en interieurontwerper, en Cece, hoofd creatieve ontwikkeling voor muziek bij een reclamebureau, ontmoetten elkaar via een dating-app in Amsterdam. Cece zag het moederschap altijd als een verrijking. Voor Debbie was het moederschap ook een doel, maar ze ging er altijd vanuit dat ze een andere weg zou bewandelen. 

Omdat ze vóór Cece nog nooit met vrouwen had gedatet, vielen voor Debbie de puzzelstukjes al snel op zijn plaats toen ze elkaar ontmoetten: "Oh, ik was op zoek naar de moeder van mijn kinderen en niet naar de vader van mijn kinderen."

Hun reis naar het ouderschap begon met het zoeken naar een spermadonor. Ze wisten meteen aan wie ze het wilden vragen: een aardige, liefdevolle en creatieve vriend met alle eigenschappen die ze hoopten terug te zien in hun toekomstige kind. 

Hoewel ze zeker wisten wie ze gingen vragen, was de manier bedenken waarop ze dat via een videogesprek gingen doen een ander verhaal. Voor Debbie was het wachten op het belletje net zo ongemakkelijk als wanneer je als 12-jarige iemand om verkering vraagt. Maar ze hoefden zich geen zorgen te maken. "Toen we het hem vroegen, zei hij direct, ja, ja, ja, natuurlijk! En toen begon hij te huilen." vertelt Cece.

Na de eerste zenuwen rondom het vragen van hun vriend, was het ziekenhuis hun volgende uitdaging. "Het was heel moeilijk om het juiste ziekenhuis te vinden," vertelt Debbie, "omdat ze lesbische stellen niet altijd helpen." Na een lange zoektocht en uiteindelijk het vinden van het juiste ziekenhuis, werden ze geconfronteerd met lange wachtlijsten, dus adviseerde het ziekenhuis de doe-het-zelf-aanpak.  

Uitgerust met de inseminatie-apparatuur van het ziekenhuis, reisden ze naar Berlijn om bij hun donor in de buurt te zijn. Debbie beschrijft de ochtend dat ze het sperma ging ophalen als bijna magisch, het was een ongewoon rustige en serene ochtend in de stad. Na een beetje ongemakkelijk buiten op de donor te hebben gewacht, stopte Debbie het bekertje warm onder haar trui, klaar om terug te fietsen naar Cece. "Het voelt alsof ik naar de bakker ga om een ​​croissantje te halen," zegt Debbie, "maar het is een super speciaal croissantje."

Zoals Cece het omschrijft, was het inseminatieproces een familie-moment, met z'n tweeën, in hun eigen vertrouwde omgeving, met hun hondje aan hun zijde. En hoewel ze dachten dat dit een proefronde zou worden, resulteerde het in hun zwangerschap: "Ja, we hebben heel veel geluk gehad! Bij de eerste poging."

Cece beschrijft Debbie als een geweldige, lieve en creatieve moeder die heel goed voor hen beide zorgt. Maar het is een rol waar Debbie aanvankelijk haar twijfels over had, omdat ze niet zelf zwanger was geweest van hun dochter.  

Ze ontdekte dat er maar weinig advies en ondersteuning te vinden was om haar te helpen bij het inrichten van hun nieuwe gezinsleven en het moeder worden zonder zelf hun baby te hebben gedragen. Vragen van kennissen, zoals "Wie is de vader in de releatie?", maakten Debbies onzekerheden niet minder.

"We hebben geen traditionele genderrollen", vertelt Cece, die uitlegt hoe ze met dat soort reacties zijn omgegaan."We zijn gewoon een stel dat samen onze baby opvoedt." Bij de opvoeding van Tayen heeft Debbie haar capaciteiten als moeder volledig omarmd: "Ik ben een moeder, maar ben niet zwanger geweest." Een gevoel dat door de mensen in hun naaste omgeving wordt beaamd, die aangeven hoe Tayen boft met hen als ouders.